Сегодня мне хотелось бы рассказать еще об одной матери-труженице Камышлинского района — Назии Нуриахметовой из села Камышла, которая прошла весьма суровый жизненный путь.
Ее судьба, как и судьбы простых наших соотечественников, которые тихо и незаметно живут рядом с нами, работают на совесть и о себе из лишней скромности говорить не любят, не менее показательна для истории района, чем жизнь великих людей.
Назия Ризатдиновна родилась в селе Камышла в далеком 1931 году. Кроме нее в семье были еще сестра и четыре брата. Жили скромно, держали свое подворье, трудились родители, не оставались в стороне и дети, кто постарше – нянчился с младшими, помогали родителям по хозяйству.
Но закончилось мирное время – началась Великая Отечественная война. Отца забрали на фронт. А Назии в то время было всего 10 лет. Беседуя с Назией Ризатдиновной, узнаю, что учиться ей не пришлось, закончила всего пять классов местной школы.
«В непростое время нам пришлось жить, – говорит женщина. — На руках мамы осталось четверо детей, мал мала меньше. Пришлось «хлебнуть лиха» сполна. Мы рано познали труд, голод и холод. Трудились наравне с взрослыми. Летом помогали убирать сено в сараи, пасли скот, работали в поле, готовили дрова. В деревнях в ту военную пору поселилась бедность».
Девочке было всего 14 лет, и ее уже готовили к отправке в школу фабрично-заводского ученичества. Но к счастью закончилась война, с фронта вернулся раненный отец. И он договорился с руководством об устройстве дочери на работу в артель «Фрунзе». Началась трудовая жизнь сельской девочки. Она работала в цехе сортировки шерсти, из которой затем валяли валенки. Пришлось ей трудиться и на распиловке леса. В течение четырех лет девочка с другими рабочими корчевала пни, пилила ветки.
Годы шли. Время брало свое. Прошло трудное, голодное детство. Пришла и юности пора. Встретила деревенская красавица Назия своего суженого — фронтовика Минсагита Ахметгаряевича, и появилась новая семья. В семье Нуриахметовых родились три дочери Лилия, Гузель и сын Шагит. Не суждено было Назии и Минсагиту жить безмятежной жизнью, довелось пережить горе. Трагически погиб сын. Пережить такую потерю для родителей очень не просто. Их поддерживали дочери и внуки, которые не дали им опустить руки. Вскоре заболел и умер супруг Назии Ризатдиновны, с которым прожила она 49 лет. Фронтовик МинсагитАхметгаряевич был очень трудолюбивым человеком. У него были золотые руки.
Жизнь продолжалась. Дети, внуки выросли, получили профессии. Подрастают правнуки, а их у нее семь. Назия Нуриахметова живет с семьей дочери Гузель, ведь моей героине уже 85 лет. И здоровье уже не то, и силы не те. Радуется мать, что все дети и внуки трудолюбивые, отзывчивые, готовые прийти на помощь. С добротой отзывается женщина о своих детях, внуках и правнуках. И на всех у нее хватает ласки и добра. Несмотря на свой преклонный возраст, не сидит без дела, помогает по дому. Ведь и в молодые годы она считалась старательной, ответственной, трудилась в дорПМК, затем на молочном заводе, ее фотография висела на доске почета, имеет много благодарственных писем от руководства. Рассматриваем награды. А их много: ветеран труда, участник Великой Отечественной войны, ударник пятилетки…. Невозможно все перечислить. Неудивительно, что самоотверженный труд матери и труженицы высоко оценивался государством. Так пусть же и в дальнейшем не убудет здоровье ее, счастья и долгих лет жизни ей.
Камышлыда яшәүче Наҗия апа Нуриәхмәтова — зур һәм авыр тормыш юлы үткән кеше. Шулай да аның язмышы күп эшләүче, ләкин үзе турында сөйләргә яратмаучы башка авылдашларыныкыннан ар-тык аерылмый. Хәер, сугыш алды елларында туган әти-әниләребез барысы да шулай авыр яшәде, бик күп эшләде…
Наҗия Ризатдин кызы шушы авылда алты балалы гаиләдә үскән. Сугыш башлангач, әти-ләрен фронтка алганнар. Ун яшьлек Наҗиягә бишенче сыйныфны тәмамлаганнан соң мәк-тәпне ташларга һәм олылар бе-лән бертигез эшкә җигелергә туры килә. Ачлык, ялангачлыкка карамастан, печән, салам җыярга, көтү көтәргә, утау утарга, кышын урманда утын кисәргә туры килә аңа.
Ундүрт яшендә аны ФЗӨга җибәрергә телиләр. Ләкин, бәхетенә, сугыш тәмамлана, әтисе кайта һәм кызны “Фрунзе” артеленә эшкә урнаштыра. Шулай аның рәсми хезмәт юлы башланып китә. Артельдә дә эш җиңел булмый. Башта ул итек басу цехында йонны сортларга аеручы булып эшли, соңрак урман кисәргә җибәрәләр.
Дүрт ел буе яшүсмер кыз агач ботаклары кисә, төп чыгара. Ач-ялангач балачак еллары шулай уза. Саф һавада эшләп чыныккан, көч җыйган чибәр Наҗияне фронттан кайткан Минсәгыйть күзләп йөри икән. Беркөнне ул сүз куша, ә Наҗия оялып кына җавап кайтара. Тора-бара яңа гаилә барлыкка килә, өч балалары — Лилия, Гүзәл һәм Шаһит туа.
Наҗия апа алтын куллы, эш сөючән Минсәгыйте белән 49 ел бергә яшәде һәм әле тагын шул хәтле яшәргә теләр иде. Тик без теләгәнчә бар да яхшы гына булмый шул. Фаҗигале рәвештә уллары Шаһит һәлак булгач, Минсәгыйть абый бу кайгыны бигрәк тә авыр кичерә һәм авырап, үлеп китә. Наҗия апага кызлары һәм оныклары ярдәменә таянырга туры килә. Ярты гасыр ирле тормыш бәхете биргән өчен Аллаһыга шөкер кылып яши ул хәзер.
Балалары күптән инде үз тормышларын кордылар, җиде оныгы да — җиткән кызлар-егетләр. Наҗия апа, олы яшендә булганлыктан, кызы Гүзәл белән бергә яши. Исәнлеге тә мактанырлык тү-гел, дәрт артыннан дәрман да өлгерми инде. Сиксән биш яшендә улы Шаһитның һәм ире Минсәгыйтьнең рухына дога кылып, исән-имин балаларына һәм оныкларына бәхет-сәгадәт теләп яшәү үзе бәхет, дип саный ул. Олы яшьтә булуына карамастан, Наҗия апа барысына да ана җылысын һәм әби назын бүләк итәргә өлгерә, булдыра алган өй эшләрен эшләп, кызына булыша.
Яшь чагында да бит ул тырыш, җаваплы эшче булып санала иде. ДорПМКда, сөт заводында эшләгәндә аның фотосурәте Мактау тактасыннан төшмәде, җитәкчеләр бәйрәм саен Рәхмәт хатлары һәм Мактау грамоталары белән бүләкләп тордылар. Бүләкләрнең барысын да санап бетерерлек түгел — тыл хезмәткәре, бишьеллык ударнигы, хезмәт ветераны… Совет хөкүмәте фидакарь хезмәт күрсәткән хезмәткәрләрне зурлый белә иде шул. Ә хәзер бу хезмәт ветеранына тик сәламәтлек һәм балалар бәхетенә шатланып яшәү генә кирәк.
Фәния КӘРИМОВА.
Камышлы авылы.
Просмотров: 1993
Спасибо.Очень приятно.Добра и здоровья всем.
Прекрасно знаю эту замечательную женщину и всю ее семью — это мои бывшие соседи по Камышле. Назия апай и ее покойный супруг — очень хорошие,трудолюбивые люди . Сагит абый печки клал,срубы рубил, пчел держал,хозяйство…Когда мы выросли и приезжали к родителям в гости ,он всегда подходил к нам посидеть на лавочке,интересовался нашей жизнью. Назия апай до сих пор остается очень приветливой,доброжелательной и остроумной женщиной. И детей они вырастили трудолюбивыми и порядочными людьми. Здоровья и долголетия этой замечательной женщине и всей ее семье!