Тормыштан алынган яхшы танышларымның берсеннән ишеткән гыйбрәтле хәл турында “Бердәмлек” газетасы укучыларына җиткерәсем килгән иде. Язмамда геройларымның исемнәре генә үзгәртеп бирелә. Бәлки, бу язма әле тормыш юлларын яңа гына башлап җибәрүче яшьләребезгә дөреслекне табарга ярдәм итәр. Уйланырлык нәрсәләр, һичшиксез, бар биредә.
“Мәхәббәтсез һәркем бәхетсез”, — диләр халыкта. Ләкин бу хис кемгәдер галәм киңлегенә кадәр очып менәрлек канатлар бүләк итсә, икенчеләрне, киресенчә, күктән җиргә ташлый. Мин дә җаным-тәнем белән сөйгән кызым Сылукайны бер көндә югалтырмын дип уема да китермәгән идем.
Бу кичне сөйгәнем сөйләшенгән җиребезгә очрашуга килмәде. Көтүемнең соңгы чигенә җиткәч түзмәдем, ул яшәгән йортка юнәлдем. Капка бикле, тик соң булуга карамастан, Сылукаемның бүлмәсендә тонык кына ут яна.
Йортка кереп, тәрәзә чиртергә җөрьәт итмәдем, шактый вакыт таптанып тордым да китәргә кузгалдым. Шул вакыт бүлмәдәге ут ялт итеп кабынды, бераздан ишек ачылган тавыш та ишетелде. “Сөйгәнем соңга калып булса да минем янга ашыга!” — дип шатланып, кире омтылдым. Тик ни күрим — капкага таба минем якын дустым Илдус атлый, ә Сылукай аны озата чыга. Мин кочак җитмәстәй юан тополь артына постым да күзәтә башладым.
Капка ачылды. Колагыма чупылдашып үбешкән тавышлар ишетелде…
- Илдус, җаным, безнең очрашуны Илшат белмәсен инде, ярыймы? Аны рәнҗетәсем килми, вакыты белән аңа үзем барсын да аңлатырмын. Син ике ел кайтмый йөргәч, үч итеп кенә Илшат белән очраша башлаган идем бит. Тик аны ярата алмадым. Ул синең кебек кыю түгел, иркәли-назлый да белми.
Әле һаман да мине көтәдер. Хәзер үк барып барсын да аңлатам, — дип, Сылукай Илдусның иреннәренә үрелде.
Өстемә кайнар су сипкәндәй булдым. Исерек кеше кебек бу күренештән айный алмый озак кына басып тордым. Бераздан, бөтен көчемне йодрыкка төйнәп, кайтырга кузгалдым. Өйгә кайтып җиткәндә мин инде тәмам үз хәлемә килгән идем. Әйберләремне җыйдым да, таң ату белән авылдан чыгып киттем.
Бу көннән өч ел вакыт узды инде. Күңел яраларым төзәлде, үземә тиң ярымны да очраттым.
Гүзәлия белән туйга әзерләнеп йөргән чак. Беркөнне мин трамвайда Сылукайны очраттым. Аның элеккеге чибәрлегенең эзе дә калмаган. Кыяфәте, шешенгән йөзе эчүгә салынганы турында сөйли иде. Бер тукталышта төшкәч, ул үзе сүз башлады:
- Илшат, мин сине ул төнне таң атканчы көттем, ник килмәдең? Яратуың чын булмагач, минем белән очрашып йөрмәскә идең!
- Сылукай, мин бит сине иркәли-назлый да белмәгәнмен! Ә Илдус менә сине бәхетле итә белә. Ул кичне сезнең очрашуыгызны үз күзләрем белән күрдем. Гарьлеккә чыдый алмагач, авылдан чыгып китәргә мәҗбүр булдым. Хәзер мин бәхетле, сөйгәнем Гүзәлия белән шушы көннәрдә туебыз була. Ә син ничек? Илдус белән бергәме?
- Юк, ул мине ташлады… Ике мәртәбә өйләнеп карады, бер гаиләсе белән дә озак яши алмады. Күршесенең өен баскан өчен үзен өч елга төрмәгә утырттылар. Миңа: “Сагынам. Кайткач, сиңа өйләнәм, бәхетле булырбыз”, — дип хатлар язып тора, тик мин аңа ышанмыйм инде. Тормышымны үзем җимердем, үкенүдә дә файда юк…
Без Сылукай белән шулай хушлаштык. Гүзәлия белән гөрләтеп туй төшердек, матур гомер кичерәбез. Ә менә Сылукай шул елны эчүдән вафат булган, мин бу турыда берничә ел үткәч кенә ишеттем..
Саимә МОРЗАХАНОВА.
Гали авылы,
Похвистнево районы.
Просмотров: 1831