Әй язмыш, язмыш, син ачы
булдың,
Шуның өченме әнкәмнән
тудым?
Үтте гомерләр, агарды
чәчләр,
Өзелде үзәк, түгелде яшьләр.
Кайгы-хәсрәтнең
дәрьяларында
Гомерем буе сыкранып
йөздем.
Талды беләкләр, янды
йөрәгем,
Язмыштан узмыш булмады
— түздем.
Ачлык елларда кулымны
сузып,
Сорамасам да беркемнән
ярдәм,
Беркемгә дә мин тезем
чүкмәдем,
Ризыкларым да булмады
хәрәм.
Авырлыкларны бик күп
күрсәм дә,
Үкенмимен мин гомерем
узганга.
Ачы язмышның тәменә
түзсәм дә,
Барын да күрдем — шөкер
Ходайга.
Чәчем агарды, күңелем
йомшарды,
Буразналар да баса йөземне.
Шулай булса да, рәхмәт
Ходайга,
Сабырлык бирде, бирде
түземлек.
Шатланып яшим картлык
көнемдә
Улым-кызларым
тәрбиясендә.
Хөрмәт итәләр
сеңелем-энем дә,
Туганнарым да һәм
оныкларым.
Изилә МИНЕБАЕВА.
Димитровград шәһәре,
Ульян өлкәсе.
Просмотров: 1155