Төшләремә, әнкәй, керәсең дә,
Чәчкә тотып миңа сузасың.
Туры карап минем күзләремә
Нидер әйтер кебек буласың. 

Мин дә сузам сиңа кулларымны,
Әйтер сүзем генә әйтәлмим.
Яннарыңа килеп җиткәч кенә
Югаласың,  кабат күрәлмим. Читать полностью →

Балам иде, бәгърем иде,
Күз өстемдә кашым иде,
Сердәшчем иде, газизем,
Тормышымның яме иде.
Күзем карап туялмады,
Бала бик тә газиз икән,
Кигән киемнәре калды,
Аерылулар авыр икән. Читать полностью →

Ятим калган балаларга
Кием-салым бирделәр.
Миңа да өлеш чыгарып:
«Ал шушы сары кофтаны», - диделәр.

Әткәм истәлеге диеп
Кысып тоттым уң кулга.
Кияргә насыйп булмады -
Әнкәй алышты онга. Читать полностью →

Мөселманым, гафил булма,
Картайганың көтмә син.
Гомереңнең бер минуты
Гыйбадәтсез үтмәсен.

Калдырма намазларыңны,
Бит вакытын да укы.
Шул булыр каршы алучы
Ахирәтеңнең уты. Читать полностью →

Сине сагынып дустым, якын күреп,
Шигырь язам, гаеп итмәссең.
Бу шигырьләр миңа нәрсәгә, дип
Ертып ташлап, әрәм итмәссең.

Күп тә үтмәс, дустым, аерылырбыз,
Минем исемем, бәлки, онытылыр.
Минем сиңа язган шигырьләрем,
Бәлки, калыр, бәлки, ертылыр. Читать полностью →

Әй, бу замана дигәнен
Кайчакта аңлап булмас…
Заманадан гаеп эзләп,
Дөньяда яшәп булмас.

Хәзерге тормышны яшьләр
Үзләренчә аңлыйлар.
Җитешсезлеккә санамый,
Заманага сылтыйлар. Читать полностью →

Әни минем колмак җыйды, чүпрә тәмле ясады.
Әниемнең төсе итеп миндә җыйдым колмакны.

Бакчабызда утырттым, бик тиз алар үстеләр.
Колмакларның ботаклары бик зәһәр чеметәләр. Читать полностью →