Авылымның үткәннәрен уйлыйм,
Хәтер-хатирәләр яңартып.
Матур чагы чыкмый күңелемнән,
Бүгенгесен булмый яратып.

Читать полностью →

А.К. Сагитов в расцвете сил

Говорят, орнитолог – это скорее призвание для увлеченных людей с большим и добрым сердцем. Оно, базируясь на профессиональных знаниях и навыках, проявляется в таком образе мыслей и состоянии души очарованных странников-исследователей, что орнитологию можно называть искусством. Одним из ярких ее представителей был уроженец самарской земли А.К. Сагитов – доктор биологических наук, профессор, заслуженный деятель наук Узбекской ССР, член Международного орнитологического общества. Не сразу Абдулла Киямович погрузился в изучение жизни пернатых, поскольку были у зоолога и другие биоинтересы. Но вскоре мир птиц, которые в большей мере, чем другие животные, приобщают людей к природе, захватил нашего героя – страстного ценителя окружающей среды и удивительно скромного. обаятельного человека, чьи организаторские способности, а также мудрость и такт признавались многими. Читать полностью →

Сирин Батыршин, Казань, 1934 год

Поведаем еще об одном просветителе – уроженце самарской земли. В 20-30-е годы прошлого века стихи этого школьного учителя часто читали со сцены разные артисты. Да и сам С.Х. Батыршин срывал аплодисменты, повторяя на бис по многу раз написанные им строчки при выступлениях на городских собраниях любителей литературы или в деревнях – при посещении их в составе агитбригад. А некоторые его произведения стали песнями и ушли в публику настолько основательно, что подчас их считают народным творчеством. Мама нашего земляка-поэта говорила ему в 1919 году после прочтения в самарской газете «Яңа көч» одного из дебютных стихотворений: «В писатели подался, Сирин?! В старых книгах сказано, что они становятся несчастными». Сын решительно опроверг это предсказание, но его последующая жизнь оказалась не столь безоблачной, как мечталось… Читать полностью →

Әй, күңелле тамаша бу - 
Капка төбе Җәвитнең.
Күңел ача шунда халкым -
Үзәгендә кәмитнең.
Читать полностью →

Чыршы-чыршы, без сине
Сагынып көттек ел буе.
Син тагын да матуррак
Бизәлгәнсең бу юлы.

…Мин яшь чагымдагы чыршы бәйрәмнәрен исемә төшерә алмыйм. Бәлки үткәрмәгәнбездер дә. Безнең балачак сугыш елларына һәм сугыштан соңгы елларга туры килде бит. Ә менә телевизордан күрсәтелгән маҗаралар исемдә калган. Читать полностью →

5нче бүлек

Ниндидер хәвеф-хәтәр булганын сизенеп, Сәрвиназ өйгә атылып керде һәм телсез калды. Идән уртасына куелган караватта аның бәгырь җимеше, бердәнбере, газиз йөрәк парәсе, дөньядагы иң кадерле юанычы – кызы Назирә үлеп ята иде… Читать полностью →

4нче бүлек

Кайнана тавышына бала куркып уянды да аңардан да зәһәррәк итеп елап җибәрде. Сәрвиназ, йөгереп килеп сабыен кулына алып, күкрәгенә кысты… Аның күзләреннән бертуктаусыз яшь акты. Ә Гайшә карчык дулады-дулады да, ишекләрне шартлатып ябып, чыгып китте.
Читать полностью →

3нче бүлек

Гайшә карчык бүтәнчә эндәшмәде. Шым булды.

Шушы тавыш-гаугадан соң бер атна вакыт үтте. Рәсим капка төбендәге эскәмиягә килеп утырды. Кич. Көтүләр күптән кайткан. Кызлар клуб ягына таба баралар. Рәсим дә торып, клуб ягына юнәлде. Бүген биредә яшьләр кичәсе, күбесе сикереп-сикереп бииләр иде инде. Тик Сәрвиназ гына күренми. Әнә, дус кызлары Энҗе белән Нәсимә сөйләшеп-көлешеп торалар. Егет туп-туры кызлар янына килеп басты да:

— Исәнмесез, кызлар! – дип сәлам бирде. Нишләп дустыгыз Сәрвиназ беркайда да күренми әле? – дип сорады, битараф булырга тырышып. Читать полностью →

2нче бүлек

Бераздан ир, телгә килеп, дерелдәгән иреннәре белән:

– Кызым!… Син… Нәфисә кызы Сәрвиназ буласыңмы әллә? – дип сорады. – Мин… мин… синең әтиең. Кичер мине, балам! Әтиегез исән була торып, ятимлек ачысы, газап эчендә яшәтүем өчен!

Ул ике кулын сузып Сәрвиназга таба килә башлаган иде, кыз кисәк кенә борылды да, кыргый җәнлек кебек, зираттан чыгып йөгерде. Сәрвиназ өйгә дә кереп тормады, туп-туры бакчага үтте, алмагач төбендәге эскәмиягә килеп утырды да уйга калды. Читать полностью →